Wkrótce po zabójstwie Palmego Engström chce zwrócić na siebie uwagę jako naoczny świadek zbrodni. Podziały w policji utrudniają dochodzenie.

Irvell zdaje sobie sprawę, że opowieść Engströma nie ma sensu, więc zwiększa presję. Kilkadziesiąt lat po zabójstwie pewien dziennikarz ponownie przygląda się sprawie.

Drobiazgowe metody Irvella ujawniają kolejne dowody przemawiające za winą Engströma, ale Holmér prowadzi śledczych w ślepą uliczkę.

Coraz gorszy stan zdrowia psychicznego Engströma sprawia, że nie jest on w stanie normalnie żyć. Wiele lat później badający sprawę prokurator składa ważne oświadczenie.