Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog beloven wereldleiders dat er nooit meer zulke door de mens veroorzaakte wreedheden zullen plaatsvinden. Maar tijdens de Koude Oorlog worden dergelijke beloften regelmatig over het hoofd gezien onder het mom van geopolitieke wijsheid. Zo bleef Washington Sadam Hoessein militaire en economische steun bieden in zijn strijd tegen Iran, ondanks berichten over wreedheden van Hoessein tegen zijn eigen volk en het gebruik van chemische wapens tegen Iraanse soldaten.

De val van de Berlijnse Muur biedt een nieuwe kans om eindelijk de belofte van never againwaar te maken. Voor een nieuwe generatie leiders brengt de triomf van het Westen een verplichting met zich mee, namelijk: om hun macht te gebruiken om van de wereld een betere, veiligere plek te maken voor de hele mensheid, en vooral voor de meest kwetsbare en weerloze gemeenschappen. Het uiteenvallen van Joegoslavië begin jaren negentig, dat snel escaleert in een bloedbad, wordt hun eerste test.

Er zijn nog geen drie jaar verstreken sinds de oorlog tegen Bosnië, maar de wereld is totaal veranderd. Madeleine Albright is nu de eerste vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken en in Groot-Brittannië deelt de jonge en dynamische Tony Blair de Amerikaanse visie op de wereld. President Bill Clinton zelf heeft de volledige controle over de internationale arena. Als er een nieuwe genocide dreigt in Kosovo is hij bereid om een harder standpunt in te nemen.

In 2003 begint de regering van Soedan een moorddadige zuiveringscampagne tegen de etnische minderheid in de regio Darfur. In de Verenigde Staten spreken veel burgers en politici zich hierover uit. Een van hen is senator Barack Obama, destijds de nieuwe kandidaat voor het presidentschap. Zijn naaste campagneleden, zoals John Kerry en Samantha Power, behoren tot de meest uitgesproken en militante voorstanders van een humanitaire interventie in Darfur. Maar ook de Republikeinse regering sluit haar ogen niet voor het drama.

Als Obama tot president gekozen wordt, verwacht de Amerikaanse bevolking dat hij de oorlogen in Irak en Afghanistan beëindigt, en niet dat hij een nieuwe oorlog begint. Maar als de Libische dictator Kadhafi in 2011 met genocidale bedoelingen naar Benghazi marcheert, wordt Obama geconfronteerd met de keuze die hij het liefst wil vermijden. De president aarzelt, hij is tegen militaire interventie, maar de Europese druk en de invloed van zijn jongere adviseurs zijn groot. Obama kiest voor een nieuwe strategie: Amerika neemt niet de leiding, de verantwoordelijkheid wordt gedeeld met andere landen.

In 2012 lopen ongewapende protesten in Syrië uit op een burgeroorlog met meer dan 100.000 doden en 1,5 miljoen vluchtelingen. President Obama wil zich niet mengen in de strijd en besluit om Syrische rebellen op te leiden en te bewapenen. Maar als de Syrische president Assad chemische wapens inzet tegen burgers en er 1500 weerloze mannen, vrouwen en kinderen omkomen, kan Obama niet anders doen dan, met tegenzin, militair ingrijpen.

Wat kan er de komende jaren anders worden gedaan? Kunnen we een nieuw systeem ontwerpen om de fouten uit het verleden te herstellen? Wat blijft er over van ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ en never again? Bestaat er reële hoop om genocide en misdaden tegen de menselijkheid te stoppen? Deze vragen wordt gesteld aan diverse wereldleiders.