Jean jest zdesperowaną gospodynią domową mieszkającą na amerykańskich przedmieściach lat 70. Jej marzenie o urodzeniu dziecka się nie spełniło i jest pogodzona z nudnym burżuazyjnym życiem. Ale pewnego dnia jej mąż Eddie pojawia się w drzwiach z dzieckiem w ramionach. „To nasze” - mówi jej i to musi wystarczyć. Jean jest przyzwyczajona do otrzymywania niespodziewanych prezentów niepewnego pochodzenia od męża, który jest złodziejem. Wkrótce potem Eddie znika. Życie Jean od tej chwili zmienia się diametralnie. Kobieta musi opuścić dom i szukać schronienia.
Susan needs to come up with a commercial jingle for a new pillow before the weekend, but there are distractions: her infant’s incessant crying, her husband’s strange behavior, her baby monitor’s ability to pick up juicy neighboring arguments. And yet, these intrusions seem small compared to the arrival of a mysterious courier, whose presence threatens more than Susan’s productivity.
Pani Hardy irytuje się, że jej mąż spędza więcej czasu z przyjacielem Stanleyem niż z nią. Oliver decyduje się adoptować dziecko, wierząc że to zajmie czas żony, a on i Stanley będą mogli kontynuować nocne wypady. Jednak wracając do domu otrzymuje pozew rozwodowy. Od tego momentu spędza nieprzespane noce na opiece nad dzieckiem. Jest to jedna z lepszych części kultowego "Flipa i Flapa".
Swee'pea is crying, so Olive calls on Popeye to cheer the baby up. Popeye and Bluto compete by doing various silly antics.
When Popeye takes the baby for a walk in the stroller, the little one won't be quiet unless he's sleeping. Of course there's no end of noisiness.
A lonely janitor most make a choice when a vampire attack leaves him the sole caretaker of an orphaned, and possibly monstrous, infant.
Two babies are in dire need of pacification.
The cries of a baby drive a man going through a breakup into drug-fueled madness.
Jamaa Fanaka’s first project plays off the Blaxploitation’s genre conventions, an adaption of Goethe’s “Faust” presented with a non-synchronous soundtrack and superimposed over a remake of Super Fly (1972). Often out of focus with an overactive camera, the film immediately exudes nervous energy, but unlike Priest’s elegant cocaine consumption in Super Fly, Willie’s arm gushes blood as he injects heroin. A morality tale in two reels. —Jan-Christopher Horak