A woman narrates the thoughts of a world traveler, meditations on time and memory expressed in words and images from places as far-flung as Japan, Guinea-Bissau, Iceland, and San Francisco.

Η προβληματική της σύγχρονης, κανονικοποιημένης ζωής αποτέλεσε ένα από τα πιο συχνά ερεθίσματα προς έκφραση και δημιουργία. Πολλοί καλλιτέχνες μίλησαν για τον αργό θάνατο της φύσης και για το νέο “ρομποτικό κόσμο” που ρυθμίζεται καθημερινά από τα ρυπαρά συμφέροντα ορισμένων. Το 1982, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Godfrey Reggio με παραγωγό τον Francis Ford Coppola δημιουργεί την ταινία Koyaanisqatsi, που θα αποτελέσει ιστορικά μία σπουδαία στιγμή για το ντοκιμαντέρ και τον πειραματικό κινηματογράφο.

Commissioned to make a propaganda film about the 1936 Olympic Games in Germany, director Leni Riefenstahl created a celebration of the human form. This first half of her two-part film opens with a renowned introduction that compares modern Olympians to classical Greek heroes, then goes on to provide thrilling in-the-moment coverage of some of the games' most celebrated moments, including African-American athlete Jesse Owens winning a then-unprecedented four gold medals.

Baraka είναι μία αρχαία λέξη των Σούφηδων που σήμαινε «μια ευλογία, ή η πνοή, ή η ουσία της ζωής, από την οποία ξεδιπλώνεται η πορεία της εξέλιξης». Εξαίσια πλάνα από όλον τον κόσμο δείχνουν την ομορφιά και την καταστροφή της φύσης και της περιπέτεια του ανθρώπου στον πλανήτη μας.

Γυρισμένη για σχεδόν πέντε χρόνια σε είκοσι πέντε χώρες σε πέντε ηπείρους και γυρισμένη σε φιλμ εβδομήντα χιλιοστών, η Σαμσάρα μας μεταφέρει στους ποικίλους κόσμους των ιερών χώρων, των περιοχών καταστροφών, των βιομηχανικών συγκροτημάτων και των φυσικών θαυμάτων.

Commissioned to make a propaganda film about the 1936 Olympic Games in Germany, director Leni Riefenstahl created a celebration of the human form. Where the two-part epic's first half, Festival of the Nations, focused on the international aspects of the 1936 Olympic Games held in Berlin, part two, The Festival of Beauty, concentrates on individual athletes such as equestrians, gymnasts, and swimmers, climaxing with American Glenn Morris' performance in the decathalon and the games' majestic closing ceremonies.

A day in the city of Berlin, which experienced an industrial boom in the 1920s, and still provides an insight into the living and working conditions at that time. Germany had just recovered a little from the worst consequences of the First World War, the great economic crisis was still a few years away and Hitler was not yet an issue at the time.

Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ αποτελεί μια έρευνα σε τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες και κατά πόσο έχουν επηρεαστεί από την μετάβαση στο δυτικό τρόπο ζωής. Powaq-Qatsi, oυσιαστικό από τη γλώσσα των Χόπι (powaq =μάγoς + qatsi =ζωή). «Mια ύπαρξη, ένας τρόπoς ζωής πoυ καταναλώνει τη ζωτική oρμή άλλων για να παρατείνει τη δική τoυ ζωή». Εστιάζεται στους ιθαγενείς του Τρίτου Κόσμου, στους αναδυόμενους τρόπους ζωής (στην Ασία, την Ινδία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Αμερική) όπως εκφράζονται μέσα από την εργασία και τις παραδόσεις. Αυτό που έχει να πει για αυτές τις κουλτούρες αποτελεί το εμφανές, στη συνέχεια όμως θέλει ανάγλυφα να επιτρέψει ποικίλες ερμηνείες, π.χ. πώς το δέλεαρ της μηχανοποίησης και της τεχνολογίας και η ανάπτυξη των μεγαλουπόλεων καταστρέφουν την αγροτική και άλλη οικονομία μικρής κλίμακας.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πανέμορφα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ με θέμα το ζωικό βασίλειο. Οι κινηματογραφιστές, κατασκευάζοντας ένα δικό τους τελείως πρωτότυπο εξοπλισμό, κατάφεραν να διεισδύσουν κυριολεκτικά στον κόσμο των μικροσκοπικών πλασμάτων ενός λιβαδιού, ανάγοντας τα ζωύφια τους σε αληθινούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες.

Δέκα Drag Performers ενθαρρύνονται ο ένας από τον άλλον, καθώς επαναστατούν απέναντι σε μία καταπιεστική πραγματικότητα και σε όσους ευθύνονται για αυτήν.

Ο Βιγκό, βοηθούμενος από τον ταλαντούχο οπερατέρ Μπορίς Κάουφμαν, παρουσιάζει πτυχές απ' τη ζωή στη Νίκαια του Μεσοπολέμου, αντιπαραβάλλει την πλούσια ελίτ με την φτωχή εργατική τάξη και με λαμπρές σατιρικές πινελιές τονίζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Στις 24 Ιουλίου 2010, οι κάτοικοι όλου του πλανήτη κλήθηκαν να στείλουν στο YouTube ένα βίντεο από τη ζωή τους , συμμετέχοντας έτσι στο «Life in a Day», ένα ιστορικό, κινηματογραφικό πείραμα που είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή μια μέρα στη Γη. 81.000 βίντεο από 192 χώρες συνολικού χρόνου 4.500 ωρών συγκεντρώθηκαν σε ένα υλικό γεμάτο συναισθηματικές, κωμικές και πολύ προσωπικές στιγμές ανθρώπων από το Περού έως την Γερμανία και από την Αυστραλία μέχρι την Ζάμπια.

Shot under extreme conditions and inspired by Mayan creation theory, the film contemplates the illusion of reality and the possibility of capturing for the camera something which is not there. It is about the mirages of nature—and the nature of mirage.

Σε μουσική Φίλιπ Γκλας, ένα φιλμο-κονσέρτο με θέμα τον πολιτισμό του 20ού αιώνα και την επίδραση της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, που χωρίζεται σε τρία μέρη: α) η μετάβαση από την ανθρώπινη γλώσσα σε εκείνη των αριθμών και της εικονικής πραγματικότητας, β) ο αθλητισμός και ο ανταγωνισμός ως υπέρτατες αξίες, γ) οι "ταχύτητες" με τις οποίες τρέχει η ηλεκτρονική εποχή μας.

Carefully picked scenes of nature and civilization are viewed at high speed using time-lapse cinematography in an effort to demonstrate the history of various regions.

Through interspersed conversation and prose, this experimental documentary follows a poet and a neuroscientist as they explore the definition of love, what it means, and why it matters.

Morning reveals New York harbor, the wharves, the Brooklyn Bridge. A ferry boat docks, disgorging its huddled mass. People move briskly along Wall St. or stroll more languorously through a cemetery. Ranks of skyscrapers extrude columns of smoke and steam. In plain view. Or framed, as through a balustrade. A crane promotes the city's upward progress, as an ironworker balances on a high beam. A locomotive in a railway yard prepares to depart, while an arriving ocean liner jostles with attentive tugboats. Fading sunlight is reflected in the waters of the harbor. The imagery is interspersed with quotations from Walt Whitman, who is left unnamed.

Ποιητική ματιά στη μεταμόρφωση που υφίσταται το Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια μιας βροχής, εστιάζοντας περισσότερο στην ίδια την πόλη και λιγότερο στο ανώνυμο πλήθος.

The personal stories lived by the Uncle, the Father and the Son, respectively, form a tragic experience that is drawn along a line in time. This line is comparable to a crease in the pages of the family album, but also to a crack in the walls of the paternal house. It resembles the open wound created when drilling into a mountain, but also a scar in the collective imaginary of a society, where the idea of salvation finds its tragic destiny in the political struggle. What is at the end of that line? Will old war songs be enough to circumvent that destiny?