Lara loĝas en du mondoj: en la surdamuta de siaj parencoj kaj en la sia propra, en kiu la sonoj estas tute normala afero. Ekde infanaĝo ŝi parolas kun siaj parencoj en la gesta lingvo, en la lingvo de silento, sed en adoleska aĝo ŝi konatiĝas kun la muziko kaj komencas ludi klarneton, ekparolas la lingvon de sonoj, kiun ne komprenas surduloj. La patro de Lara interpretas tion kiel kontraŭstaron de sia surdeco kaj pli kaj pli distanciĝas de sia filino.